De Betekenis van Ziektesymptomen
Een symptoom kan gedefinieerd worden als een fysisch of mentaal probleem dat een persoon kan
ervaren dat een indicatie kan zijn van ziekte, of als een verandering in je lichaam of geest dat
aantoont dat je niet gezond bent. Dus worden symptomen aanzien als tekens van ongezond zijn. Om
een wegenkaart te ontwerpen die directe verbindingen aanlegt tussen specifieke symptomen en
bepaalde ziekten heeft de allopathische geneeskunde een classificatie opgesteld van alle
symptomen. In den beginne was men zich er niet van bewust hoe ver men verloren zou lopen. Op de
eerste plaats nam men aan dat de lichamelijke symptomen, wanneer men ze op een correcte manier
bij elkaar bracht, hen zou leiden tot de identificatie van specifieke ziekten. Dat deed het dus niet. Dan
veronderstelde men dat de psychopathologie de ziektesymptomen zou verklaren in de afwezigheid
van duidelijk herkenbare lichamelijke tekens. Dat deed het dus niet. Dan besloten ze dat de
combinatie van een aantal symptomen, zowel fysieke als mentale, met ‘specifieke’ testresultaten
hen zou leiden tot specifieke ziekten. Dat deed het dus niet. Momenteel zijn ze bezig met het bijna
volledig verlaten van waarde te hechten aan de symptomen waarmee een individu zich presenteert
als aanduidingen van specifieke ziekten en willen ze zich volledig afstemmen op testresultaten om
hen de ‘ware’ ziekte te laten identificeren. Voor diegenen die nog steeds geloven dat dit de juiste
aanpak is en dat dit zal leiden tot de correcte classificatie van symptomen, die, in alle eerlijkheid, al
lang niets meer lijken te betekenen, wil ik je graag uit je droomwereld wakker schudden. Het gaat
niet gebeuren! Waarom niet? Omdat, naast het punt dat je niet langer symptomen maar wel
testresultaten aan het classificeren bent, geen enkel symptoom ooit een specifieke uitdrukking
geweest is van een bepaalde ziekte zoals deze door de allopathische geneeskunde geclassificeerd
zijn. Met andere woorden, er bestaat geen directe verbinding tussen aan de ene kant de symptomen
en aan de andere kant de ziekte zoals de allopathische geneeskunde ze allemaal benoemd heeft. Het
ene leidt niet tot het andere. Proberen om ze met elkaar te verbinden door gescheiden
ziektepatronen en -banen aan te leggen kan enkel de medische beroepsorganisatie voldoening
schenken maar het zal nooit aan het individu de waarheid onthullen over zijn ziekte. Het kan in de
vorm van protocollen gegoten worden, die de uitvoerders van het medische beroep volgen vanuit
een persoonlijk beschermingsstandpunt, ook als deze protocollen niet leiden tot ‘een genezing’ of tot
‘de beste controlemanier’ van de ziekte. Het was een rotkarwei om mee te beginnen en het eindigt
in een geforceerde leugen.
Waarom laten we, voorlopig, dan deze allopathische aanpak niet even terzijde en richten onze
aandacht op de natuur. Er zijn al miljarden jaren levende wezens op deze planeet, hetgeen inhoudt
dat we gerust mogen aannemen dat er gedurende die tijd ook wel altijd ziekten aanwezig geweest
zijn. Wanneer we de natuur wat van dichterbij bekijken dan valt op dat er in het wild geen chronische
ziekten bestaan. Er zijn geen aanslepende ziektepatronen die een specifiek leven over een lange
periode vorm geven zonder het organisme te doden maar het leven ervan geleidelijk moeilijker en
moeilijker maken tot bijna onmogelijk. De allopathische geneeskunde doet ons geloven dat de enige
reden hiervoor is dat deze dieren heel snel opgegeten zullen worden, en dus is het maar goed dat de
allopathische geneeskunde ons van dokters heeft voorzien die ons in staat stellen om in leven te
blijven, tegen alle verwachtingen in. Maar deze simpele voorstelling van zaken negeert het feit dat in
die vele millennia waarin de mens deze planeet al heeft gedeeld met dieren, niemand ooit
aangegeven heeft een dood dier gevonden te hebben met bijvoorbeeld cirrose van de lever of reuma
of kanker. En toch zijn mensen gedurende al die tijd op een groot aantal dode dieren gestoten, zodat
men statistisch toch moet veronderstellen dat men ooit ergens een manifestatie van chronische ziekten zouden hebben moeten vaststellen. Maar dat is niet gebeurd! De reden is eenvoudig. Het
bestaat niet.
Deze observatie, wanneer je dit even in overweging neemt, heeft verstrekkende gevolgen
voor het leven van de mens en voor de maatschappij. Hoe zijn chronische ziekten in het
leven van de mens ontstaan? En waarom? Ik wil je uitnodigen om hierover na te denken
maar dan in je eigen tijd. Hier en nu wil ik je in een andere richting meenemen.
De natuur kent wel ziekten maar enkel als een korte periode van verandering, weg van een gezond
evenwicht, weg van het normale functioneren. Ofwel herstelt gezondheid zeer snel of het organisme
sterft relatief snel, zelfs als we voor een moment de reële mogelijkheid dat het organisme
opgepeuzeld wordt naast ons neerleggen. Aan de natuur overgelaten resulteert, in de natuur, een
acute ziekte al snel tot de dood van het organisme of geneest het organisme snel nadat het ziek
geworden is.
En nogmaals, wanneer je dit natuurlijke proces op een mensenleven projecteert dan is er
maar een heel klein gaatje waarin het huidige medische systeem potentieel zou kunnen
ingrijpen. Ziekte resulteert al snel in een volledig herstel, helemaal vanzelf. Vandaar dat je
heel snel moet zijn als je wilt ingrijpen vóór de genezing plaatsvindt. Eens te meer, je wil dit
later misschien ernstig overwegen.
Waar ik me nu wil op richten is het feit dat welke ziekte het levende organisme, of dit een plant of
dier is, ook doormaakt het kan spontaan genezen. Geen interventie van buitenaf is nodig en wat het
ziektepatroon ook moge zijn de mogelijke eindresultaten zijn ook altijd dezelfde: ofwel de dood
ofwel volledige genezing. Geen enkele specifieke ziekte leidt altijd tot de dood en geen enkele
specifieke ziekte leidt altijd tot genezing. Het uiteindelijke resultaat van de ziekte hangt volledig af
van de innerlijke status, de innerlijke kracht, van het organisme zelf om ofwel de ziekte te boven te
komen ofwel niet. Hoe de ziekte evolueert binnen een bepaald individu hangt af van het individu,
niet van het soort ziekte.
Nu wil je misschien even nadenken over het feit dat het vinden van ‘een genezing’ voor elke
ziekte die men ook maar benoemen kan nooit zal verwezenlijkt worden door gelijk welke
dokter of door gelijk welke genezingsfaciliteit, welke je ook maar wilt aanduiden. Maar ik zou
je willen aanmoedigen om even een ander pad te volgen.
Elke ziekte kan genezen. We observeren dat er iets niet goed is met een organisme – het organisme
functioneert niet normaal – en we definiëren dat als zijnde een ziekte. ‘Zich niet goed voelen’
betekent dat je ziek bent. Wanneer het natuurlijke proces van ‘zich niet goed voelen’ leidt tot de
genezing van het dier – bijna miraculeus wordt het beter en functioneert het weer normaal – en alle
symptomen verdwijnen op een magische manier, wat is dan de echte functie van de symptomen? De
symptomen die het dier of de mens vertonen tijdens de ziekteperiode zijn alle tekens die verschijnen
wanneer het organisme bezig is met te genezen, hetgeen succesvol kan zijn of niet. Niet eten, veel
slapen, aan toxische planten knabbelen, doorheen de eigen huid bijten, open wonden aflikken en
andere specifieke gedragingen van het dier zijn in feite allemaal pogingen om het eigen
genezingsproces te ondersteunen, of daar lijkt het toch heel erg op. De effecten van zulk gedrag zijn
onder meer braken, diarree, pijn, ongemakken, huiduitslag, overdadig slijm, vermoeidheid, anorexie,
manken, en vele andere tekens. Deze zijn geen tekens van ziekte. Deze zijn tekens van een poging tot
genezing.
Ik weet wat je nu denkt. Wat de allopathische geneeskunde beschreven en aangeduid heeft
als een ziekte is feitelijk een volwaardige poging van ons natuurlijk systeem om zichzelf te
genezen. En de allopathische geneeskunde is eigenlijk deze natuurlijke genezingspoging ‘aan het bestrijden’ met de belofte om ons weer gezond te maken! Ik weet het, toch gek niet? Dat
lijkt niet erg op een waardevolle onderneming. Maar laat dat nu even terzijde en dan volgen
we het andere pad verder.
Wanneer al de symptomen die we waarnemen een aanduiding zijn van een natuurlijk
genezingsproces en wanneer dit proces spontaan begint dan betekent dit dat de ziekte al aanwezig
moet zijn alvorens de symptomen zich tonen. Dus zijn de symptomen, het natuurlijke
genezingsproces, een natuurlijke en spontane reactie op een al aanwezige ziekte waarvan wij ons,
aan de buitenkant, niet eens bewust zijn. Onze bewuste geest heeft nog geen contact met het feit
dat wij, ons organisme, het moeilijk heeft, niet zo goed in evenwicht zit. Maar gelukkig voor ons weet
ons innerlijke zelf het wel. Het weet niet enkel dat er iets ‘niet goed’ is, maar het weet ook precies
wat er moet aan gedaan worden en het stuurt het organisme om op de meest passende manier
hierop te reageren. De natuurlijke genezingsreactie moet er dan wel op gericht zijn om het
tegenovergestelde effect teweeg te brengen dan de ziekte doet, waarvan onze bewuste geest niet
weet dat die aanwezig is. Tegen dat we beseffen dat we onwel zijn of merken dat iets niet zo goed
functioneert, hetzij een ledemaat of een specifiek systeem zoals de digestie, zitten we al in de
genezingsfase. We worden gewaar dat we ziek zijn wanneer ons systeem ons toont dat we al met de
genezing bezig zijn, bezig zijn met het herstel van het interne evenwicht. Spontaan. En meer nog,
aangezien het interne systeem het enige deel van ons is dat weet dat er iets mis is kunnen we enkel
veronderstellen dat de reactie die het in huis heeft ook de juiste is, want alle ziekten kunnen op deze
manier genezen. Ons natuurlijk systeem moet dan wel ‘het juiste’ doen op weg naar genezing,
helemaal alleen, zonder instructies of tussenkomst van ons bewuste zelf.
Ja, ik weet dat dit betekent dat onze systemen eigenlijk wel de correcte weg kennen om
weer gezond te worden en dat het juist deze symptomen zijn die de medische wereld willen
tegenwerken. Proberen om de symptomen te verminderen omdat men gelooft dat minder
symptomen gelijk staat met een betere gezondheid is een verkeerde aanpak te midden van
een genezingscrisis. Zoveel is duidelijk nu.
Dus de natuur kent wel acute ziekten, waarvan de uitdrukking (de symptomen) in feite de
genezingsfase van de ziekte zijn. Wat ook de waargenomen symptomen mogen zijn, deze tonen wat
het organisme echt nodig heeft om de ziekte te overwinnen. Om weer volledig gezond te worden zou
het wijs zijn om het voorbeeld van jouw natuurlijke zelf, dat een ziekte ontdekt heeft lang voor je er
zelf achter komt, te volgen. Laat het toe, moedig het aan en stimuleer de symptomen van een acute
ziekte als je echt weer gezond wilt worden lijkt dat dan wel heel goed advies.
Maar wat gebeurt er wanneer we dat niet doen, wanneer onze inspanningen gericht zijn op het
verminderen van de symptomen en het bestrijden van het genezingsproces? Neem er nota van dat
we met z’n allen dit gedaan hebben voor het grootste deel van ons leven en het naar alle
waarschijnlijkheid nog steeds doen. Zelfs wanneer we ‘natuurlijke middelen’ gebruiken zijn we
meestal nog steeds gefocust op de vermindering van het ongemak, van de ontsteking, van het zich
onwel voelen. Het zich goed voelen, of zich beter voelen, staat niet gelijk aan goed zijn, of beter zijn.
Het onderdrukken van het natuurlijke genezingsproces betekent dat de genezing zich niet volledig
kan voltrekken. Hierdoor blijft de ziekte tot op zekere hoogte, of tenminste in delen van het systeem,
in onze weefsels aanwezig. Je blijft als het ware ziek, maar door een combinatie van zich niet bewust
zijn van het intern probleem en van het voortdurend onderdrukken van tekens en symptomen die je
alert kunnen maken op het probleem verspreidt de ziekte zich steeds meer. Geleidelijk kom je in een
situatie waarin ofwel de symptomen bijna permanent aanwezig zijn, wat leidt tot een grotere nood
aan onderdrukking, ofwel dat symptomen hevig de kop opsteken van het moment je het
onderdrukkende mechanisme vermindert of verwijdert. Dit staat bekend als chronische ziekte. En nu
begrijp je waarom dit in de natuurlijke wereld niet voorkomt, omdat de natuurlijke wereld geen permanente onderdrukking van symptomen, van het genezingsproces, kent. Chronische ziekten zijn
een fenomeen gemaakt door de mens.
Het niet begrijpen van het ziekteproces leidt tot een permanente staat van slechte gezondheid
omdat wij mensen met het natuurlijke gezondheidsevenwicht prutsen. Planten en dieren begrijpen
dit proces ook niet maar ze verzetten zich er niet tegen. Zij volgen gewoon hun instinct, hun
natuurlijk pad, dat hen naar genezing leidt zolang dit mogelijk is. Het falen van dit
genezingsmechanisme, hetgeen leidt tot het overlijden van het organisme, is het resultaat van
onvoldoende interne energie die er nodig is om de genezing te voltooien. Elk organisme dat te zwak
is, wat wil zeggen dat het ofwel geen sterke constitutie heeft ofwel dat het oud is, zal niet meer
kunnen herstellen naar gezondheid toe, waardoor het kiest voor vrede.
Laten we deze genezingsactie nog eens van naderbij bekijken. Wat het systeem ook doet, het creëert
een tegengesteld effect aan dat van het ziekteproces, dat zich onder onze bewuste radar afspeelt.
Met andere woorden, als we een ontsteking waarnemen dan is dat het antwoord op het innerlijke
onevenwicht en dat antwoord is tegengesteld aan wat zich van binnen aan het afspelen is.
Ontsteking betekent roodheid, zwelling, warmte en pijn. We zien de weefsels opwarmen en
uitzetten. Dit is de genezingsreactie en dus doet ‘de ziekte’ de weefsels verkoelen en samentrekken.
Een acute ontsteking kan zich overal in het lichaam afspelen. Het kan voorkomen in de gewrichten, in
het digestieve systeem, in het ademhalingssysteem, in de huid, in de zintuigen, letterlijk overal. Als je
echt volledig wilt genezen dan voer je warmte toe aan het ontstoken weefsel en verminder je de
samentrekkingskracht die inwerkt op de weefsels. Je moet de druk op je systeem doen afnemen, de
druk op je leven verminderen. Om volledig te genezen moet je ruimte creëren, moet je je leven
bevrijden van overdruk.
Een manier om de druk te verlagen kan bijvoorbeeld zijn warmte toevoegen, hetgeen de energie (en
de materie) doet uitzetten. Misschien kan je ook overwegen of je hebt toegelaten dat je leven teveel
onder druk werd gezet. Weigeren om verantwoordelijk gemaakt te worden voor zaken die niet echt
jouw verantwoordelijkheid zijn kan helpen om die druk te verlagen. Je eigen leven onder de loep
nemen, vooral in relatie met waar de druk precies ligt, is essentieel. Eens je de hoge drukgebieden
hebt geïdentificeerd kan je beslissingen beginnen nemen in verband met wat je nog wilt toelaten in
je leven en wat niet. Een andere factor om onder ogen te nemen is hoe je reageert op dingen in onze
buitenwereld. Soms is het onmogelijk om op één twee drie je leven te veranderen maar wat je wel
altijd kan doen is veranderen hoe je je leven leidt. Overweeg je gevoelens en je reacties op de
buitenwereld en deze die ineffectief zijn, zoals bijvoorbeeld kwaad zijn op iets dat je niet kan
veranderen, kan je leren om te negeren. Op deze manier reduceer je het energieverlies en verminder
je de druk die je jezelf oplegt.
Een manier om de druk te verhogen kan bijvoorbeeld zijn afkoelen, hetgeen de energie (en de
materie) doet samentrekken. Je kan ook overwegen of het kan te maken hebben met meer
verantwoordelijkheid voor je leven op te moeten nemen. Persoonlijke verantwoordelijkheid voor je
daden, gedachten en gevoelens zal het engagement in je leven sterk verhogen. Het leven zal dan
meer gewicht in de weegschaal leggen. Het meer direct bezig zijn met je eigen overleving, voorzien in
voedsel, onderdak en bescherming, verhoogt je bewustzijn en je eigen verbinding met de stroom van
fundamentele energieën. Het gaat er niet om om het leven gemakkelijker te maken. Het gaat over
het meer realistisch maken van het leven. Betrokkenheid in je eigen leven is essentieel om zin in het
leven te creëren. Zonder een reden om ’s morgens op te staan, zonder reden om te leven,
vermindert de energie die leven brengt in het individu omdat er dan niet genoeg druk op het
systeem staat om de energie vlot te laten stromen.
Hou ook altijd in gedachten dat het niet-materiële, het mentale deel van het leven, veel zwaarder
doorweegt dan het fysieke, dan onze lichamelijke activiteiten. Veel meer energie wordt verbruikt in
de snel stromende energieën van het niet-materiële dan ooit nodig zal zijn in de meer vastgelegde
energiestroom binnen de fysieke manifestatie. Bijvoorbeeld zal jouw houding tegenover voedsel veel
meer bijdragen tot jouw gezondheid of ongezondheid dan het voedsel zelf. Je kan perfect gezond
leven op zowat gelijk welk dieet of voedsel dat ter jouwer beschikking staat, op voorwaarde dat je er
voor open staat, de juiste houding er tegenover hebt.
En zo eenvoudig is het leven gestructureerd en functioneert het. Het is niets meer dan een
voortdurend heen en weer schommelen tussen samentrekken en uitzetten. Op de golf surfen van de
steeds veranderende condities waarin het leven zich manifesteert resulteert in het vasthouden van
gezondheid en in het herstellen van gezondheid mocht het natuurlijke interne systeem een
onevenwicht hebben vastgesteld en de meest efficiënte actie daartegen ondernemen.
We hebben vermeld dat de symptomen die zich tonen tekens zijn van genezing en dat de
genezingsactie een beweging teweegbrengt die in de tegenovergestelde richting gaat van wat de
echte ziekte veroorzaakt. Dit gebeurt in alle acute ziekten of, zoals we het nu beter benoemen, in alle
genezingscrisissen. Niettemin heeft de mens het zich wat meer ingewikkeld gemaakt.
We hebben erop gewezen dat chronische ziekten veroorzaakt zijn door het feit dat de genezingsactie
permanent bemoeilijkt en onderdrukt wordt, waardoor de echte ziekte in de weefsels aanwezig blijft
en, na verloop van tijd, andere weefsels gaat aantasten, zich gaat uitbreiden naar andere gebieden.
Dan verschijnen er meer symptomen. Uiteindelijk worden we dan geconfronteerd met symptomen
die dezelfde effecten vertonen als de originele ziekte, niet meer de tegenovergestelde. Bijvoorbeeld,
als iemand regelmatige darmontstekingen heeft, die door de dokters als prikkelbaar darmsyndroom
of misschien zelf als de ziekte van Crohn gediagnosticeerd zijn, en jarenlange onderdrukkende
medicatie werd gebruikt onder het mom van het verbeteren van de gezondheid door het
verminderen van de symptomen, dan zal de gezondheid van deze persoon achteruit gaan en zal de
echte ziekte zich tonen op een andere manier, met andere symptomen. De digestieve problemen die
we hierboven vermeldden worden veroorzaakt door ontstekingen van de darmwand. We weten nu
dat dit de genezingsreactie is en het is een expansieve beweging. Dit betekent dat de echte ziekte
een contractieziekte is, veroorzaakt door aanhoudende hoge druk in het leven, waardoor de weefsels
in de darmen samentrekken, verharden. Wanneer de genezing niet kan plaatsvinden, voeg daar nog
de onderdrukkende, de samentrekkende, allopathische medicatie aan toe, en je kan zien hoe de
weefsels enkel nog verder en verder gedwongen worden om samen te trekken, om te verharden. Dit
zal zich later uiten in een darmtumor, een contractiesymptoom, wat een gelijkaardig effect is als de
echte ziekte, niet langer een tegengesteld effect. Gelijkaardige voorbeelden kan men vinden in
reuma, waarbij de verstijving en deformatie van de gewrichten het resultaat is van het niet toelaten
van de genezende ontstekingscrisis om het opruimen van de weefsels te vervolledigen. Algemeen
gezien moeten we in chronische condities steeds het feit onder ogen zien dat de symptomen van
dezelfde makelij zijn dan de originele ziekte.
Chronische ziektemanifestaties komen voor wanneer het natuurlijke systeem uitgeput geraakt en
niet langer in staat is om de kracht die het onevenwicht veroorzaakt heeft om te buigen, of deze nu
contractief of expansief is. Vanaf dit punt zullen de weefsels gelijkaardige symptomen vertonen dan
de ziekte zelf, omdat de tegenmaatregelen falen. Herinner je dat de genezingsreactie automatisch
van start gaat en dat, aan z’n lot overgelaten en op voorwaarde dat er genoeg interne energie
voorradig is, deze reactie het onevenwicht volledig herstelt. Na vele jaren van onderdrukking, zowel
door je bewuste geest (denkende dat symptomen moeten bestreden worden) en/of door
onderdrukkende behandelingen, dooft deze reactie uit, verliest ze aan kracht. Vandaar de
verschijning van gelijkaardige symptomen. Maar dit heeft dan ook weer een direct gevolg voor de
eventuele hulp die jij je systeem wilt geven.
In acute situaties volg je gewoonweg wat je systeem al aan het doen is. Als het op zoek is naar een
uitzetting dan moeten jouw handelingen daar ook toe leiden. Bedenk wel dat deze reactie er een is
om genezing te bewerkstelligen, niet ‘om je beter te laten voelen’. Heel dikwijls zal de initiële hulp
resulteren in een krachtigere genezingsreactie, hetgeen zich zou kunnen manifesteren met meer
symptomen, niet minder.
In chronische condities, waarvan we nu weten dat de symptomen in dezelfde richting zitten als de
echte ziekte, zal je dus proberen om het tegenovergestelde te doen van wat de symptomen je tonen.
Dit is een mooie theorie maar in praktijk werkt het helemaal niet. De reden hiervoor is dat het
systeem, waar de genezing van komt, niet langer in de mogelijkheid is om dit te verwezenlijken. Het
systeem is als het ware dichtgeklapt. Om de genezingsreactie weer op gang te trekken moet men, in
de eerste plaats, dit mechanisme opnieuw wakker schudden, nieuw leven inblazen, het uit z’n
winterslaap doen ontwaken. Dit doe je door hulpmiddelen te gebruiken die de chronische situatie
nog zullen verergeren. Bijvoorbeeld, een contractieziekte, zoals reuma of kanker, manifesteert zich
door het samentrekken en verharden van de weefsels. Om een begin van een genezingsreactie uit te
lokken in zo’n situatie moeten jouw acties erop gericht zijn om de weefsels nog meer te laten
samentrekken. Dus gaan we geen warmte toevoegen maar wel ijs en afkoelen. In plaats van te
proberen om jezelf (of iemand anders die jouw hulp gevraagd heeft) meer comfort te geven ga je de
druk op het leven van de zieke persoon verhogen. Het leven moet moeilijker worden, en zeker op die
vlakken waar de grootste bijdrage geleverd is aan de contractieziekte. Dit betekent dat er wat
serieuze zielsonthullingen, harde waarheden, aan de interventie zijn moeten voorafgaan, tenminste
als je enig vooruitzicht op succes wilt hebben. Hieruit mag je ook gerust afleiden dat, in de praktijk,
enkel het individu deze mentale omschakeling kan maken om het proces te laten plaatsvinden. Eens
het systeem opnieuw tekens geeft van een genezingsreactie, met symptomen die tegengesteld zijn
aan deze van de ziekte, dan ondersteun je deze reactie. In de initiële ontwakingsfase zal je merken
dat deze episodes van genezing van erg korte duur zijn. Gedurende deze periodes gebruik je dan
methoden die tegengestelde effecten hebben aan de ziektemanifestaties en van zodra het systeem
terug inslaapt, het pakketje genezingsenergie opgebruikt heeft, begin je opnieuw met het
tegenovergestelde van wat je deed gedurende de genezingsfase. Eenvoudig uitgedrukt, in een
chronisch conditie van een contractieziekte begin je met het opbouwen van de druk en je voegt
koude toe. Wanneer er ontstekingen beginnen te ontstaan dan verminder je de druk en voeg je
warmte toe. Wanneer het allemaal weer afkoelt en verhardt dan keer je terug naar het opvoeren van
de druk en het toevoegen van koude. Geleidelijk zal het genezingssysteem weer aan kracht winnen
en zullen de periodes van genezingscrisissen verlengen. Het systeem zet zichzelf weer teug op de
rails naar herstel, op het pad van het opkuisen van het verleden. Wanneer dit niet gebeurt dan heeft
het systeem intrinsiek niet langer de energetische capaciteit om te genezen. Dan is het tijd om te
denken aan comfort voor die persoon en de persoon toe te laten om uit te bollen. Wanneer het
natuurlijke genezingssysteem niet langer de capaciteit, de kracht, heeft om te genezen dan is ‘het
gevecht voor het leven’ voorbij.
Ja, ik begrijp het. Elk leven is waardevol. Dit heeft het medische beroep de mogelijkheid
gegeven om uit te bazuinen dat zij zullen vechten om elk leven ‘te redden’. Ik doe het niet
graag maar ik zou je er toch op willen wijzen dat statistisch gezien het één groot falen is.
Statistieken tonen aan dat elkeen die gestorven is ook dood is. Geen enkel leven werd gered.
Het lijkt er soms op of sommige levens verlengd zijn, maar tegen welke prijs, zowel in termen
van financiën en middelen alsook in termen van lijden? Hou ook voor ogen dat wanneer
iemand een levensbedreigende acute situatie overleeft het wetenschappelijk onmogelijk is
om te bepalen wat de belangrijkste factoren geweest zijn die bijgedragen hebben tot de
overleving. Men kan dus nooit echt bepalen waarom iemand overleefd heeft.
Het natuurlijke genezingsproces is de natuurkracht om het systeem te herbalanceren. Er zit natuurlijk
wel een limiet aan die kracht. Genezing gebeurt niet meer wanneer we al die kracht opgebruikt
hebben. Dat is wanneer ziekte en ouderdom de overwinnaars worden. Het natuurlijke systeem zal
nooit opgeven om te proberen een genezing te bewerkstelligen, zelfs als het voortdurend
tegengewerkt wordt. Maar op deze manier gebruik je dus genezingsenergie zonder toe te laten dat
het iets bereikt. Vandaar dat het telkens opnieuw moet blijven proberen. Verlies aan energie. Verlies
aan tijd. En als gevolg zal jouw tijd ingekort worden met de hoeveelheid die je verspeeld hebt.
Je zou, daartegenover, kunnen vertrouwen op jouw natuurlijke reactiepatronen en proberen om
deze niet in de weg te staan.
Ben je bewust van de genezingskracht die jouw systeem bezit.
Vertrouw erop dat jouw systeem altijd het juiste voor jou zal doen.
Steun de genezingsinspanningen van jouw natuurlijke systeem.
Waak ervoor geen energie te verspillen in het bestrijden van de verkeerde vijand.
Weet wat de ziekte is, en weet wat de genezing is.
-
Mijn leven zou moeten surfen op de top van genezingsgolven.
-
Wanneer deze golven mij niet langer kunnen dragen dan zou mijn leven comfortabel
gemaakt moeten worden.
-
Wanneer mij comfort niet langer iets uitmaakt dan zou mijn leven tot rust moeten kunnen
komen, vrede moeten kunnen vinden.
Juli 2023