Leven in een Wereld die op z’n kop staat

 

Neen, dan heb ik het niet over de mensen die in het zuidelijke halfrond leven. En ik praat ook
niet over sciencefiction. Ik wil gewoon de wereld waarin we leven analyseren, het hier en nu. De
wereld die wij mensen in mekaar gestoken hebben en die onze buitenwereld geworden is, de
omgeving waarin we moeten openbloeien. Voor elk levend organisme moet die buitenwereld een
bron van voeding zijn. Het moet meer dan voldoende elementen bevatten om het leven te kunnen
onderhouden, zelfs wanneer de omstandigheden in die buitenwereld tijdelijk veranderen. Ik zou
willen weten hoe sterk onze menselijke maatschappij staat in termen van een ondersteunende
omgeving voor elk individu, voor elke mens, die er deel van uitmaakt.

 

De vier voornaamste steunpilaren van de maatschappij – economie, onderwijs,
gezondheidszorg, het juridische systeem – tonen de onderdelen die nodig zijn om een welvarende en
gezonde gemeenschap te vormen. Elk van deze steunpilaren biedt essentiële diensten aan voor een
goed functionerende maatschappij.

 

Economie

Een economisch system is een system van productie, middelentoewijzing en de verdeling van
goederen en diensten binnen de maatschappij. Het omvat de combinatie van verschillende
instellingen, agentschappen, besluitvormingsprocessen, en patronen van consumptie die samen de
structuur van een gegeven gemeenschap uitmaken.
Ik vind hierin geen enkele referentie naar de noden van het individu. Het individu lijkt enkel
belangrijk voor zover het zijn of haar ‘consumptiepatroon’ aangaat.
De productiefactoren, zoals land, kapitaal, arbeid en fysieke middelen, worden door
economische systemen beheerd.
De productie wordt, op eender welke manier, beheerd en gestuurd door de economie, niet
door de noden van een enkeling.

 

 

Er bestaan verschillende soorten economische systemen, maar geen enkele is gebaseerd op
de noden van het individu. Zij verschillen enkel in wie de economische activiteit beheerd.

​

• ­ Het traditionele economische system is gebaseerd op de uitwisseling van goederen,

diensten en arbeid, volgens een welgekend patroon. Maatschappijen met
traditionele economieën teren op landbouw, visserij, de jacht, de zoektocht naar
voedsel, of een combinatie van deze. Economisten en antropologen geloven in ’t
algemeen dat alle economieën hun oorsprong vinden in het traditionele
economische systeem. Vandaar dat vele experten verwachten dat de nog bestaande
traditionele economieën uiteindelijk een transitie zullen dooraken naar andere
economische vormen.
­

• In een commandosysteem, wordt een groot deel van de economie beheerd door een

krachtige centrale autoriteit, gewoonlijk de regering. Ofwel de regering ofwel een
collectief heeft land en productiemiddelen in bezit. Deze centrale overheid bepaalt

welke goederen geproduceerd worden, de hoeveelheid goederen die geproduceerd
worden en de kostprijs van de goederen die aan de bevolking worden aangeboden.
­

• Het principe van een vrije markt ligt aan de basis van een markteconomie. Dit is een

economisch systeem waarbij individuen, en niet de staat, de meeste van de
bestaande middelen bezit. Het gaat over land, arbeid en kapitaal. In een vrije
markteconomie wordt het gebruik en de kostprijs van deze middelen bepaald door
beslissingen die binnen dit marktgegeven genomen worden. Voorstanders van de
markteconomie beweren dat dit systeem geleid heeft tot ongeziene ontwikkeling en
groei. Critici wijzen er dan weer op dat een markteconomie kwetsbare groepen in de
verdrukking brengt en dat het leidt tot ongelijkheid. Het bezit van middelen is een
voorrecht voorbehouden aan enkelen.

Vandaar, welk economisch system ook gebruikt wordt, het individu speelt niet alleen geen
hoofdrol, maar wordt meegesleept door ofwel de regering ofwel enkelingen die de middelen
en de macht in handen hebben. Zulke enkelingen spannen samen om hun collectieve macht
over de economie nog te verstevigen. De economie is eigendom van de regering of van
enkelingen.

 

Economische groei is een verhoging in productie van economische goederen en diensten
over een bepaalde tijdspanne, vergeleken met een voorgaande periode. Het wordt gemeten in
nominale en in reële termen. De meest gebruikte maatstaf voor economische groei is het reële BBP
(Bruto Binnenlands Product). Het reële BBP omvat de effecten van inflatie, terwijl het nominale BBP
dat niet doet.

 

Economische groei bevoorrecht diegene die de economie in handen heeft.

​

Onderwijs
Onderwijs is de overdracht van kennis, vaardigheden en karaktereigenschappen, hetgeen
zich in verschillende vormen kan manifesteren. Formeel onderwijs gebeurt binnen een
gestructureerd institutioneel kader zoals scholen en men volgt een voorgeschreven curriculum. Niet-
formeel onderwijs volgt ook een gestructureerde benadering maar het gebeurt buiten een formeel
schoolsysteem, terwijl informeel onderwijs een ongestructureerd leerproces inhoudt gebaseerd op
dagelijkse ervaringen. Niet-formeel onderwijs refereert naar een brede waaier van opvoedkundige
initiatieven in de gemeenschap, die kunnen variëren van thuisonderwijs tot overheidsprogramma’s
en gemeenschapsinitiatieven. Dit kan zelfs gaan over geaccrediteerde opleidingen, geleid door
erkende instellingen alsook over lokaal gebaseerde ondernemingen zonder veel financiële steun.

 

Eenvoudig uitgedrukt, onderwijs maakt het voor de kinderen mogelijk om kennis en
vaardigheden te verwerven die hen zullen helpen om succesvol deel uit te maken van de
maatschappij. Dit kerngegeven van onderwijs kan in vier delen verdeeld worden.

­

Persoonlijk: Onderwijs moet het voor jonge mensen mogelijk maken om zich in de
wereld rondom hen te integreren. Het gaat over de ontwikkeling van het lichaam en
de geest van de mens.
­

Cultureel: Dit gaat over “de manier waarop we hier dingen doen”.
­

Economisch: Onderwijs moet studenten de mogelijkheid bieden om economisch
onafhankelijk te worden.
­

Sociaal: Het krachtig maken van het individu moet in evenwicht zijn met de
toepassing van de waarden en verantwoordelijkheden van het collectieve leven, en
van de democratie in het bijzonder.

​

Samengevat is het doel van het onderwijs ervoor te zorgen dat jonge mensen gevormd
worden zodat ze in de maatschappij inpassen. Dit betekent dat onderwijs absoluut essentieel
is in de vorming en de bestendigheid van een maatschappij.

Een maatschappij wordt gevormd door een groep mensen die overeengekomen zijn om
samen te werken. Zij maken wetten en nemen beslissingen. Maar, wanneer een individu geboren
wordt, wordt hij of zij geboren in een bestaande maatschappij. Er bestaat geen twijfel over of dat het
individu geen keuze heeft om al dan niet deel uit te maken van die maatschappij. Hij of zij behoort
weldegelijk, door de geboorte zelf, tot die maatschappij. Onderwijs is dan een middel om ervoor te
zorgen dat dit individu de maatschappij waarin hij of zij geboren is gaat aanvaarden en
ondersteunen. Met dit in gedachte hebben regeringen onderwijs verplicht gemaakt. Verplicht
onderwijs verwijst naar een periode van onderwijs die voor iedereen geldt en die door de regering
wordt voorgeschreven. Dit onderwijs kan gebeuren in een geregistreerde school of thuis of elders.
Leerplicht of verplichte scholing daarentegen betekent dat ouders gedwongen zijn hun kinderen naar
een door de staat erkende school te sturen. Hierbij worden alle vormen van niet-formeel en
informeel onderwijs niet langer als waardevolle alternatieven erkend.

Kinderen moeten dus inderdaad op een specifieke manier onderwezen worden. De definitie
van onderwijs is het overbrengen van kennis, vaardigheden en attitudes, hetgeen eigenlijk gebeurt
van zodra een kind omringd is door volwassenen die het begeleiden op z’n weg in de gemeenschap.
Onderwijzen betekent eigenlijk ‘iemand ondersteuning bieden door hem de weg te wijzen’, hetgeen
een veel ruimer begrip is. Men kan leren door te kopiëren wat anderen zeggen en doen, maar echt
leren, het echt ‘kennen’, gebeurt door zelf ervaring op te doen. Op deze wijze krijgt men een veel
dieper inzicht in de leerstof. Wanneer men de kinderen onderdompelt in geselecteerde kennis, in
een heel specifiek zicht op de realiteit, het aanvaarden en het toepassen van heel specifieke waarden
en oordelen, dan plaveit men de weg naar een bevooroordeelde interpretatie van hun persoonlijke
ervaringen. Zij die de macht in handen hebben, hetzij politiek of economisch, hebben in het
schoolsysteem het meest effectieve middel gevonden om onderdanen en burgers te trainen om te
worden wat zij willen dat die mensen worden.

Leerplicht is een belangrijk winstpunt voor de bestaande maatschappij.

​

Gezondheidszorg
De definitie van gezondheidszorg is ‘de georganiseerde voorziening van medische zorg aan
individuen of aan een gemeenschap’. De zorg die een individu draagt voor z’n eigen gezondheid
wordt niet aanzien als gezondheidszorg. Volgens de Wereld Gezondheid Organisatie (WHO) bestaat
een gezondheidszorg uit alle organisaties, uit mensen en uit acties waarbij de primaire doelstelling is
om gezondheid te bevorderen, te herstellen of te onderhouden. Net zoals bij andere sociale
instituties is de gezondheidszorg een weerspiegeling van de geschiedenis, de cultuur en de economie
van de staten waarin zij ontwikkelt. Deze specificiteit verwart en bemoeilijkt internationale
vergelijkingen en sluit een universele standaard voor efficiëntie uit, aldus het WHO. Het beheer van
elk soort gezondheidszorgsysteem wordt typisch verwezenlijkt door een bepaald beleid en planning
van de regering, van de privé sector en van andere groepen in gebieden zoals het aanreiken van
persoonlijke gezondheidszorg alsook de financiering, de farmacie, gezondheidspersoneelszaken en
volksgezondheid.

Vandaar dat elk gezondheidszorgsysteem in het leven geroepen werd en onderhouden wordt
door regeringen en/of private ondernemingen. Regeringen, in ’t algemeen, financieren de
gezondheidszorg door middel van verplichte sociale bijdragen aan een ziekteverzekering (een
bijkomende belasting). Vele commerciële gezondheidszorgverzekeraars houden hun kosten in

bedwang door datgene dat ze specifiek verzekeren in te dijken, door bepaalde
belastingvrijstellingen, door groepsbetalingen, door groepsverzekeringen, door polis
uitsluitingsclausules en door limieten te plaatsen op de totale uitkeringssom. Zij zijn ook erg
strikt in het beperken of weigeren van uitkeringen voor bestaande ziektecondities. Met
andere woorden, gezondheidszorg is big business!

Volksgezondheid is de wetenschap van de bescherming en het verbeteren van de
gezondheid van de mens en de gehele bevolking. Dit wordt bereikt door het aanbevelen van gezonde
levensstijlen, het onderzoek naar ziekte en ongeval preventie en het opsporen, voorkomen en
beantwoorden van infecties. In ’t algemeen bekommert volksgezondheid zich om de bescherming
van de gezondheid van de gehele bevolking. Volksgezondheidsdeskundigen proberen te voorkomen
dat problemen zich voordoen of dat ze zich herhalen door het opleggen van onderwijsprogramma’s,
het aansturen van beleid, het beheren van dienstverlening en het uitvoeren van onderzoek.

Volksgezondheid, de voornaamste zorg voor regeringen, gaat over het opleggen van
onderwijs en beleidsvoering. Ze dringen hun wil op aan de hele bevolking.
Ze bevorderen datgene dat zij als gezonde levensstijlen beoordelen. Hetzelfde advies voor
iedereen, ongeacht wie je bent, waar je woont en wat jouw persoonlijke omstandigheden
zijn.
Ze onderzoeken ziekten, niet gezondheid, en toch beslissen zij wat voor jou gezond is.
Ze beantwoorden de infecties, steunend op hun theorie over hoe deze tot stand komen.
Wetenschappelijk onderzoek van de afgelopen twee eeuwen heeft aangetoond dat hun
theorie volslagen onjuist is.

De organisatie van de gezondheidszorg omvat typisch de zorgvoorzieners, de verzekeraars en
het overheidsbeleid. Gezondheidszorg wordt afgerekend op de kostprijs, de betalingsmethode, de
regelgeving en de kwaliteit van de zorg. De zorgvoorzieners zijn privé organisaties die door de
overheid betaald worden met geld uit de publieke beurs. Deze organisaties kunnen enkel blijven
bestaan als hun bedrijfsmodel winstgevend is en regeringen bereid blijven om te betalen wat er van
hen gevraagd wordt. Verzekeraars zijn privé instellingen die enkel kunnen blijven uitbetalen voor
gezondheidszorg zolang de premies die hun cliënten betalen hoger liggen dan hun uitbetalingen aan
de zorgverleners. Het doel van het overheidsbeleid voor de zorg en sociale sector is om de bevolking
te beschermen tegen het risico van schade opgelopen door diensten verleend door de zorg en sociale
sector. Dit geeft aan dat de regering verwacht dat de diensten verstrekt door de gezondheidszorg,
afgeleverd door privé instellingen, schade toebrengt aan individuen. En toch staan ze dit soort
gezondheidszorg toe om verder te blijven functioneren, sterker nog ze promoten en beschermen ze,
door wetten die alle andere, niet erkende, dienstverlening verbieden.

Gezondheidszorg voor de bevolking, een taak van de overheid, is gefocust op kostprijs, op
hoe men die privé ondernemingen kan blijven betalen met belastinggeld, en op de wetgeving en
bescherming van die privé ondernemingen die, met de goedkeuring van de overheid, zogezegd ter
gezondmaking van de bevolking, de dienstverlening in de gezondheidszorg verzorgen.

Verplichte gezondheidszorg levert de overheid macht op over de gezondheid en de vrijheid
van de bevolking, en levert hoge winsten op voor de zorgverstrekkende organisaties. Deze
laatste hebben nu macht over het overheidsbeleid met betrekking tot gezonde levensstijl en
de benadering van ziekten.

 

Justitie

Het criminele rechtssysteem speelt een veelzijdige rol in de maatschappij, voornamelijk
gefocust op het handhaven van de openbare orde, het zorgen voor rechtspraak en het toepassen van
de wetgeving. Het kerngegeven draait om het voorkomen en bestraffen van crimineel gedrag, wat
fundamenteel is voor de stabiliteit en de veiligheid van de gemeenschap.

Er bestaat geen specifieke definitie om de inhoud van de notie van ‘openbare orde’ te
bepalen. Het wordt algemeen aangenomen dat het gaat over zowel wettelijke als fysieke garanties
van vrijheid, veiligheid en gemoedsrust, hetgeen noodzakelijkheden zijn voor het samenleven van
mensen.
­

• Vrijheid wordt gedefinieerd als ‘de kracht of het recht om te doen, te zeggen of te denken

wat men wil’. Maar vrijheid is inherent beperkt in zoverre dat daden geen schade mogen
toebrengen aan anderen en moeten passen in het kader van het algemeen nut voor de
bevolking, hetgeen bepaald wordt door de regering.

​​

• Veiligheid wordt gedefinieerd als ‘een staat van zijn die vrij van gevaar of bedreiging is’.

Maar, het niet in gevaar verkeren betekent nog niet dat men zich veilig voelt. Regeringen
kunnen beslissen dat bepaalde condities of situaties veilig zijn maar zij kunnen het individu
niet voorzien van een veilig gevoel.
­

• Gemoedsrust wordt gedefinieerd als ‘een gevoel van kalmte of zich geen zorgen maken’.

Eens te meer, het is niet mogelijk voor een regering om een individu te voorzien van
gemoedsrust omdat dit een gevoel is en ieder gevoel wordt opgewekt door het individu zelf.

Rechtssystemen proberen voor openbare orde te zorgen door het opleggen van wetten
aangaande persoonlijke vrijheden en door te bepalen hoe individuen zich moeten voelen in
hun omgeving en leefomstandigheden.

Het zorgen voor rechtspraak gaat over de bepaling dat mensen eerlijk behandeld worden.
Wat betekent dat eigenlijk? Een eerlijke behandeling van mensen wordt aanzien als het gelijk
behandelen van mensen of op een manier die rechtvaardig en redelijk is. Wat bedoelt men met ‘het
gelijk behandelen van mensen’? Wat is ‘rechtvaardig’? Wat is ‘redelijk’? Wie bepaalt deze dingen?
Diegenen die de macht hebben bepalen wat eerlijk is. Grotendeels is dat de regering, voor sommige
zaken de ouders, werkgevers of nog anderen. Misschien is het eerlijk dat de mensen die de middelen
voorzien ook bepalen wat eerlijk is aangaande die specifieke middelen. Dus handelt het om wie het
bepaalt en niet om wat objectief gezien eerlijk is, want dat soort eerlijkheid bestaat niet, kan niet
omschreven worden.

Het rechtssysteem heeft de macht over de bepaling en het opleggen van wetten. Vandaar dat
zij bepalen wat eerlijk is in een maatschappij. Hun idee van eerlijkheid heeft niets te maken
met hoe het individu die eerlijkheid ervaart.

Het toepassen van de wetgeving gaat over het verdedigen van of het behouden van een
principe of een wet, of met andere woorden om de bewering dat een genomen beslissing, zeker in
wettelijke vorm, correct is. De wetgeving is het geheel aan regels die een land of een gemeenschap
erkent om de acties van de onderdanen te regelen en die mogen opgelegd worden door middel van
straffen.

De wet regelt de toegestane acties in en door de bevolking en gebruikt strafmaatregels om de
uitgekozen daden op te leggen.

Justitie is één van de drie takken van de staat. De twee andere zijn de uitvoerende macht
(verantwoordelijk voor de toepassing van de wetten), zijnde de regering, en de wetgever. De
wetgever, de bepaler van de rechtsregels, is een persoon die wetten formuleert. Zij maken deel uit
van een groep die beslissingen neemt over wat toegelaten en verboden is in de gemeenschap. Dan is

er de regering die deze beslissingen effectief uitvoert. Justitie op zich bestaat dan weer uit de politie,
de rechtbanken en de correctionele instellingen.
­

• ­ De voornaamste taak van de politie bestaat erin om selectief de wet op te leggen, om het

publiek te beschermen, om verdachte wetsovertreders te arresteren en om misdaden te
voorkomen.
­

• De rechtbanken zijn verantwoordelijk om ervoor te zorgen dat verdachte criminelen een

eerlijk proces krijgen en voor de vaststelling van schuld of onschuld van de in verdenking
gestelde persoon.

 

 

• Het doel van de correctionele instellingen is om overtreders te rehabiliteren of om hun

gedrag op zulke manier te veranderen dat het sociaal aanvaardbaar is en gezagsgetrouw.

De rol van justitie is ervoor te zorgen dat ieder individu zich aan de wet houdt en dat
overtreders weer op één lijn gebracht worden met de regels van de maatschappij, die
bestuurd wordt door wie de macht heeft over de bevolking. Geen enkel individu wordt
toegestaan om zich buiten de opgelegde regels te gedragen.

Het rechtssysteem zorgt ervoor dat regeringen hun greep en controle over ieder individu in de
bevolking kan handhaven.

​

Dus, een goed functionerende maatschappij steunt op deze vier pilaren: economie,
onderwijs, gezondheidszorg en het rechtssysteem. Interessant hieraan is dat het geen verschil
uitmaakt over welk type maatschappij je het hebt. Het zijn telkens weer dezelfde vier pijlers die de
hoekstenen zijn van de maatschappij. De conclusie is dat deze absoluut noodzakelijk zijn om gelijk
welk type maatschappij op te richten en te onderhouden. De reden waarom mensen in
gestructureerde maatschappijen leven is om de economische en sociale ontwikkeling van de
gemeenschap te stimuleren, om de samenhang in de maatschappij te versterken en om de nationale
rust te verhogen.

​

• ­Voor economische groei – Iedereen draagt bij aan de noden van de overheid

­

• Voor de samenhang te versterken – Iedereen accepteert dezelfde waarden, dezelfde

regels, dezelfde autoriteit
­

• Voor mensen kalm te houden – Iedereen is bang om gestraft te worden en om met

de vinger gewezen te worden voor het niet naleven van de regels

De maatschappij speelt een vitale rol in het leven van elk individu en voorziet ieder van hen
van een kader voor hun interacties, geloofsovertuigingen en gedragingen. En zoals we al zagen zijn
de belangrijkste vier pijlers van elke maatschappij gericht op de ondersteuning van ‘de eigenaars’ van
die maatschappij, niet ter ondersteuning van de individuen die in die maatschappij leven.

­ Wie beheert de economie? Cruciaal eigendom van kerntypes van schaarse activa –
zoals land, intellectuele eigendom, natuurlijke hulpbronnen of digitale platformen –
is van levensbelang en is in handen van enkele ondoorgrondelijk rijke organisaties en
individuen.

​

 

• ­Wie beheert het schoolonderwijs? De eerste schoolconcepten houden verband met

religie: de goeroe-scholen in het oude India en de christelijke scholen in de Europese
Middeleeuwen. Het ging over religieuze opvoeding, waarbij de relevante geschriften
aangeleerd werden om op die manier het aantal trouwe volgelingen te verhogen. Dit
concept werd later uitgebreid naar ons modern schoolsysteem, dat gebaseerd is op
een specifiek uitgewerkt en gecontroleerd opleidingsprogramma voor leraren en op
wetten die schoolonderwijs verplichten. In onze moderne tijd wordt het nationale
curriculum bepaald door het Ministerie van Onderwijs. En dus beheert de regering
het onderwijs en zij bepalen wat een kind moet weten.

​

• ­Wie beheert gezondheidszorg? Regeringen kopen gezondheidszorg met openbare

gelden. Zij kopen goederen en diensten van de medische wereld, een volledig
afgescheiden deelmaatschappij binnen de maatschappij. Binnen deze
deelmaatschappij heeft alles een vergunning nodig, een officiële goedkeuring van de
eigenaars van de medische wereld. Dit gaat over producten die geproduceerd
worden alsook over de mensen die voor hen werken. Het is de medische autoriteit
die zulke licenties uitvaardigt, waardoor ze de opleiding en de controle over
toegelaten praktijken binnen de gezondheidszorg in handen houden. Dit wordt dan
aan regeringen verkocht, die het opleggen aan de bevolking.

​

 

• Wie beheert het rechtssysteem? Justitie, de regering en de wetgever zijn de drie

delen van een sociaal controlesysteem. Wie bepaalt welke wetten er gaan
geschreven worden? Wie bepaalt hoe en wanneer de regering de wetten moet
uitvaardigen? Wie beslist welke uitspraken en acties het rechterlijk apparaat moet
doen? Het mag dan nu toch al duidelijk zijn dat er achter dit drie in één systeem een
macht staat die nodig is om gecoördineerd te kunnen functioneren.

En aangezien deze vier pijlers moeten samenwerken om de maatschappij te ontwikkelen en
te verstevigen behoren deze vier ook onder één controlemacht te staan. De vorm van de
maatschappij en hoe die functioneert wordt bepaald door één machtsbron. We kunnen speculeren
en argumenteren over wie die macht zou kunnen zijn maar één ding is wel duidelijk: het is niet de
individuele burger uit die maatschappij.

Individuen in de natuur zijn verantwoordelijk voor hun eigen overleving. Ze zullen een
inspanning moeten leveren, want er zonder gaat het zeker niet gebeuren. Om een overlevingskans te
hebben zijn er bepaalde essentiële zaken nodig. Zonlicht, water, lucht, leefruimte en voedsel zijn de
basisnoden voor elke levend wezen. Zonder één of meerdere van deze kunnen levende organismen
niet overleven. Geen levend wezen kan overleven wanneer ook maar één van deze noden ontbreekt.
En mocht je het vergeten zijn, laat me je eraan herinneren dat mensen levende wezens zijn.

“De ultieme doelstelling van de maatschappij is om een goed en gelukkig leven voor elk
individu te bevorderen. De maatschappij creëert omstandigheden en opportuniteiten voor
de algemene ontwikkeling van de individuele persoonlijkheid.”

Blijkbaar ligt de voornaamste focus van de maatschappij op het individu. Alles wat de
maatschappij probeert te bereiken is voor het verbeteren van het leven van het individu. De hemel
zij dank dat er iemand naar ons, individuen, omkijkt. Laten we eens beginnen met de uitermate
belangrijke zaken voor mijn overleving, de zaken waar ik absoluut niet zonder kan, op een rij te
zetten.

​

• Zonlicht – Wereldwijd wordt er een serieuze inspanning geleverd om te voorkomen

dat het zonlicht vrij het aardoppervlak bereikt. Dit wordt gedaan omdat zogezegd de
aarde te warm aan het worden is en dat zou een gezondheidsrisico inhouden.

• Water – Water wordt aan het individu geleverd door grote organisaties die de

hoeveelheid en de kwaliteit van het water, dat het individu bereikt, bepaalt. Water is
niet langer voor iedereen gratis en vrijblijvend beschikbaar.

• Lucht – De atmosfeer wordt doelbewust veranderd door het gebruik van chemicaliën

voor het beïnvloeden van weerpatronen. Dit wordt zogezegd gedaan om extreme
weerscondities te voorkomen.

• Leefruimte – Grote aantallen van individuen worden verzameld en gehuisvest in

kleine eenheden, volledig afgesloten van de natuurelementen, voorzien van lucht en
verwarming, alles geleverd door grote bedrijven. Grote aantallen van individuen
hebben niet langer toegang tot de steun van hun natuurlijke groep mensen vanwege
de vele breukvlakken die men gecreëerd heeft binnenin de maatschappij. Het gaat

dan over verschillen gebaseerd op geloof, kleur, sociale status, raciale achtergrond,
ouderdom, seks, gewicht, wat men tof en niet tof vindt. Grote aantallen van
individuen hebben geen idee meer van wat hun natuurlijke leefruimte eigenlijk is. De
natuur wordt voorgesteld als een bedreiging voor de gezondheid en het welzijn van
de mens.

• Voedsel – Voedsel wordt geproduceerd, aangepast en verdeeld door grote bedrijven.

Natuurlijke voedselproductie wordt heel streng aan banden gelegd door wetgeving
en regels, aanbevolen door diezelfde bedrijven en agentschappen, en aan de
bevolking opgelegd door regeringen. Voedsel is niet langer voor iedereen gratis en
vrijblijvend beschikbaar.

Geen levend wezen kan overleven wanneer ook maar één van deze noden ontbreekt.

De ultieme doelstelling van de maatschappij is om een goed en gelukkig leven voor elk
individu te bevorderen.

De maatschappij is op weg naar dat uiteindelijke doel door het individu dingen te ontzeggen
zoals direct zonlicht, vrij water, voedsel en leefruimte, alsook door het veranderen van de lucht die
het individu inademt. Blijkbaar neemt de maatschappij geen enkel risico voor het bereiken van dat
doel door zich de controle toe te eigenen over één van de essentiële noden voor de overleving van
de mens. Inderdaad geen risico, de maatschappij ontzegt het individu alle basisnoden.

Ofwel is het doel van de maatschappij, zoals men ons dat vertelt – wie ‘men’ is, weet ik niet -,
niet wat wij denken dat het is ofwel doen we alles ondersteboven en achterstevoor. Ofwel vertellen
de mensen en de organisaties die beweren voor ons te zorgen ons een dikke leugen , ofwel staat de
wereld op z’n kop.

Als wie het ook moge zijn die onze maatschappij in handen heeft en laat functioneren ons
bedriegt, dan moeten we dringend ophouden met eender welk advies te volgen dat van hen komt of
door hen gesteund wordt. Als de wereld op z’n kop staat dan wordt het hoogtijd voor ons om ons dit
te realiseren, zodat we alles kunnen beginnen om te keren om ons op weg te zetten naar een
natuurlijke realiteit. Maar waarom zien we niet in dat alles op z’n kop gezet is?

Omdat bijna iedereen er nog steeds niet van overtuigd is dat alles al op z’n kop staat. We
geloven nog steeds in sommige woorden en concepten die men ons aanreikt. We luisteren nog
steeds naar ‘mensen’, terwijl we vergeten zijn hoe we naar de natuur moeten luisteren, naar onze
innerlijke natuur, naar ons natuurlijke zelf. De organisatie van de maatschappij is erin geslaagd om de
hele bevolking te gijzelen. Mensen hebben zich vrijwillig onderworpen aan hun ontvoerders en
verklaren vrijwillig afhankelijkheid van deze gangsterbende.

Wij zullen niets bezitten. We zullen niets zelf doen om te overleven. We zullen niets meer
weten. Maar we zullen gelukkig zijn.

 

Wij moeten geen zuiver water eisen, maar gratis en vrij water.

 

Wij moeten geen betaalbare woning eisen, maar de vrijheid om onszelf te beschermen tegen
de natuurelementen, op een manier die we zelf verkiezen.

 

Wij moeten geen kwaliteitsvoedsel eisen, maar vrij land en de vrijheid om ons eigen voedsel
te produceren, op een manier die we zelf verkiezen.

 

Wij moeten geen goede gezondheidszorg eisen, maar de vrijheid om onszelf gezond te
houden, op een manier die we zelf verkiezen.

 

Wij moeten geen zuivere lucht eisen, maar het stop zetten van grootschalige interventies in
de atmosfeer.

​

Wij moeten eisen dat alle pogingen worden stopgezet waarbij men probeert te beletten dat
zonlicht het aardoppervlak rechtstreeks en vrij bereikt.

​

Januari 2025

​

​

​

​