Waarom Infectieuze Ziekten geen Ziekten zijn

Dit mag een gekke uitspraak lijken, zeker omdat we ‘weten’ hoe ziek iemand kan zijn van een infectie. Maar ik ga me concentreren op het punt dat beide wel echt zijn maar dat het oorzakelijke verband dat de medische wereld heeft in het leven geroepen niet echt bestaat. Om dit poppenspel te ontmaskeren beginnen we best bij wat definities.

Een infectie is medisch gezien gedefinieerd als het binnendringen van ziekteverwekkers in de lichaamsweefsels van een organisme, hun vermenigvuldiging en de reactie van de gastheerweefsels op de infectieuze agentia en de toxines die zij produceren. Deze ziekteverwekkers vallen het lichaam van buitenaf aan, hetgeen betekent dat de micro-organismen die in het lichaam leven niet aanzien worden als schadelijk. Deze binnendringende organismen veroorzaken een ontsteking van de aangetaste weefsels in het lichaam.

Wat je zou moeten opvallen aan deze definitie is het feit dat de definitie niet beschrijft wat een infectiestaat van het lichaam en de weefsels eigenlijk inhoudt maar dat de definitie je vertelt hoe de infectie gebeurt en wat de oorzaak is. Dit betekent dat de infectie gedefinieerd wordt door het verhaal waarmee de medische wereld het hele gebeuren beschrijft en geen beschrijving geeft van de staat van infectie zelf. Enkel op basis van zulke definitie kan geen enkele arts een geïnfecteerd weefsel identificeren aangezien de definitie je niet vertelt hoe dat je dat weefsel zou moeten herkennen. Het vertelt ons enkel wat er gebeurd is wanneer je een infectie hebt, niet wat definieert wat een infectie is!

De feitelijke staat van de weefsels wanneer een infectie aanwezig is wordt beschreven als een ontsteking. Er wordt in de medische wereld een onderscheid gemaakt tussen een ontsteking en een infectie door te verklaren dat in een infectie-ontsteking er bepaalde pathogenen (bacteriën, virussen, schimmels, parasieten) aanwezig zijn, terwijl deze organismen niet gevonden kunnen worden in een eenvoudige ontsteking. Dit betekent dat we nu een infectie simpelweg kunnen definiëren, voorstellen, als volgt:

Infectie = Ontsteking + Pathogenen

​

De ziekteverwekkende micro-organismen, de pathogenen, kunnen door laboratoriumonderzoeken geïdentificeerd worden en hun aanwezigheid in ontstoken weefsels leidt dan tot de medische diagnose van een infectie. De andere kant van de vergelijking heeft nog nood aan verklaring. Hoe kan men dan een ontsteking zelf identificeren?

Een ontsteking kan worden herkend door het voorkomen van zeer specifieke symptomen. Dat zijn: roodheid van het gebied, zwelling van het gebied, warm aanvoelen en pijnlijk. Dus zijn deze symptomen juist dezelfde voor een infectie aangezien een infectie een ontsteking is. Het wordt algemeen aangenomen dat een ontsteking veroorzaakt kan worden door een infectie, door irritatie en door een ongeval of trauma. Eigenlijk kan je beweren dat een ontsteking het gevolg is van een situatie die anders is dan normaal, iets dat de normale functie van de weefsels verstoort, ofwel acuut ofwel chronisch. Neem hier nota van: de ontsteking volgt op de functionele storing. Het is, met andere woorden, een reactie op een storend element, of het dan gaat over een invasie van pathogenen, of een irritatie of een ongeval, doet er weinig toe.

Nochtans kunnen we ook omstandigheden voor ogen halen waarin dit scenario zich heel duidelijk niet afspeelt. Bijvoorbeeld, de ontsteking gedurende een acute jichtaanval gebeurt spontaan zonder de aanwezigheid van één van de genoemde triggers. De ‘Healthline’ website vertelt het volgende over ontstekingen: Ontsteking verwijst naar een afweerproces van het lichaam tegen zaken die het kwaad zouden kunnen doen, zoals infecties, ongevallen (trauma) en toxines, in een poging om zichzelf te genezen. Met andere woorden, een ontsteking is een reactie van het lichaam om te genezen datgene dat de normale functie komt verstoren. Soms zijn we ons bewust van bepaalde buitenomstandigheden die een belasting vormen voor het normale functioneren van de cellen, maar meestal gaat het hier over een intern proces waar we ons helemaal niet bewust van zijn tot we geconfronteerd worden met de reactie van het lichaam. De verstoring gebeurt ongezien, maar het effect van de lichaamsreactie is wel duidelijk waarneembaar aangezien we vier symptomen produceren: roodheid, zwelling, warmte en pijn.

Nu we dit weten wordt het wel duidelijk dat een of meerdere storende elementen eerst aanwezig zijn en dat de ontsteking volgt op een situatie waarin de cellen het moeilijk hebben om hun werk te doen. Eerst is er iets mis, gezien of ongezien, dat verklaart waarom het lichaam aan een ontstekingsproces begint. Dit is erop gericht om recht te zetten wat er fout aan het lopen is en de cellen weer in hun normaal functionerende staat terug te brengen. Eens dit bereikt zal het lichaam het ontstekingsproces afsluiten en wordt alles weer terug normaal. Wat er ook fout zat is nu genezen!

Hieruit kunnen we afleiden dat een ontsteking geen ziekte is, niet iets is dat moet bestreden worden maar eerder een genezingsproces dat moet gestimuleerd en ondersteund worden.

Dat betekent dan dat alle ontstekingsziekten in de medische boeken eigenlijk geen ziekten zijn maar wel een poging tot genezing van het lichaam. Het systeem probeert recht te zetten wat er mis loopt en dus doet het wat er nodig is. Het zou dan toch waanzin zijn om voor te stellen dat deze pogingen om gezondheid te herstellen ziekteprocessen zijn die moeten tegengehouden worden. Een ontsteking is geen ziekte; het maakt deel uit van genezing.

Laten we nu terugkeren naar het infectieuze proces zelf. Een infectie werd beschreven als een ontstekingsproces waar pathogenen in de weefsels aanwezig zijn. Maar wanneer we ons nu gerealiseerd hebben dat een ontsteking eigenlijk geen ziekte is maar een genezing dan is de bovenstaande formule zinloos.

Infectieuze Ziekte = Ontstekingsgenezing + Pathogenen

​

Als, zoals de medische wereld voorstelt, pathogenen deel uitmaken van het ziekteproces, de ziekte eigenlijk veroorzaken, dan zou de formule aanduiden dat een combinatie van een genezingsproces en een ziekteproces leidt tot een infectieuze ziekte. Maar de som van de twee tegengestelde krachten zou dan afhankelijk zijn van hoe groot deze krachten zijn. Als de ziekte invloed van de pathogenen groter is dan de genezingsinvloed van de ontsteking dan krijgen we een infectieuze ziekte. Maar als de genezingsinvloed groter is dan de ziekte impact van de pathogenen dan hebben we een infectieuze genezing. Waar vind je in de medische boeken iets over ‘een infectieuze genezing’?

Artsen hebben wel gehoord van ‘spontane genezingen’. Genezing (letterlijk betekent dit het weer ‘heel’ maken) is het proces van restoratie van gezondheid vanuit een onevenwichtig, verziekt of beschadigd organisme. Spontane remissie, ook spontane genezing genoemd, is een onverwachte verbetering of genezing van een ziekte die verondersteld wordt in ernst te zullen toenemen. De term spontane remissie wordt vooral gebruikt door artsen om een totale ommekeer in de toestand van een patiënt te verklaren. Het gebeurt ‘ongemerkt’, onduidelijk, op dezelfde manier dat een verstoring van de normale cel functie niet opgemerkt wordt, terwijl het antwoord van het systeem, de ontsteking, wel opgemerkt wordt. Dus de genezing gebeurt zonder dat de medische wereld weet hoe het gebeurt.

Wanneer dan een ontsteking een spontaan proces is dat in gang gestoken wordt door een levend systeem in een poging om gezondheid te herstellen in de zieke weefsels en wanneer een infectie in feite niets anders is dan een ontsteking waarin micro-organismen aanwezig zijn, is het dan niet logisch om het infectieuze proces ook te zien als een genezingsproces in plaats van als een ziekteproces? De infectie moet het een of het andere zijn; het kan niet beide zijn. En aangezien de voornaamste uiting met zekerheid een genezingspoging is dan wordt het duidelijk dat een infectie een verdere stap is, in gang gestoken door het lichaam zelf, in de richting van genezing. Dit maakt het een perfect voorbeeld van een spontane genezing aangezien geen enkele medische interventie nodig is.

Maar wat doen we dan met de pathogenen die weldegelijk aanwezig zijn in het ‘zieke’ weefsel? Wanneer beide andere factoren in de formule genezingsfactoren zijn en het algemene resultaat van de formule een genezingsproces is, hoe kan dan de rol van deze ‘agressieve’ pathogenen uitgelegd worden in dit hele gebeuren?

Het woord pathogenen, dat door de medische wereld gebruikt wordt in relatie tot infecties, wordt eigenlijk gedefinieerd als ‘een organisme dat een ziekte kan veroorzaken’. Het is een term die veel gebruikt wordt in de medische wereld, terwijl het wetenschappelijk nooit bewezen werd dat micro-organismen weldegelijk gelijk welke ziekte veroorzaken. Het was een theorie die verschillende eeuwen lang gebruikt werd. Toen de wetenschappelijke wereld echter overeenkwam dat er een manier is om de causale link tussen de micro-organismen en het ziekteproces te bewijzen kwam men er achter (zo’n 150 jaar geleden) dat de theorie helemaal niet klopte. Tot op de dag van vandaag is er nooit een causale link vastgesteld. Dus is het benoemen van een micro-organisme als een pathogeen, zonder zijn schuld te bewijzen, onjuist, onrechtvaardig en bedrieglijk. Vanaf nu zullen we hen als micro-organismen benoemen.

Ons lichaam is gevuld met micro-organismen. Het is zelfs zo dat we niet zonder hen kunnen leven. Niet alleen leven deze micro-organismen in onze weefsels zonder enig kwaad te veroorzaken maar ze spelen zelfs een essentiële rol in ons overleven. De medische wereld heeft deze gemoedelijk ‘goede bacteriën’ genoemd, in tegenstelling tot hun verwanten in de buitenwereld, waar men naar verwijst als ‘slechte bacteriën’. Deze commensalen, zoals de flora op onze innerlijke lichaamsstructuur in ’t algemeen bekend staat, leven en werken daar zonder schade te veroorzaken. Nochtans hebben artsen in sommige infecties geen andere dan commensale bacteriën gevonden, hetgeen hen gedwongen heeft om aan te geven dat de ‘goeden’ soms ‘slechten’ worden en ons toch kwaad kunnen doen. Niemand heeft adequaat verklaard hoe deze transformatie er komt, waarom het gebeurt en hoe en waarom ze dan plots weer terugkeren naar hun normaal ondersteunend gedrag. Er wordt nochtans toegegeven dat als de innerlijke omstandigheden veranderen dat dit kan leiden tot de omvorming van commensalen tot micro-organismen die een rol spelen in het infectieuze proces, tot pathogenen. Men kan echter wetenschappelijk niet beweren dat deze commensalen de infectie veroorzaakt hebben aangezien er nooit een causale link gevonden is tussen de aanwezige micro-organismen en het infectieuze weefsel. Maar de medische wereld geeft wel toe dat de commensale bacteriën hun gedrag kunnen veranderen als gevolg van een verandering in de interne omgeving. Dus zijn de weefsels veranderd en de bacteriën reageren daar op!

Dus wordt er hier opnieuw aangegeven dat een verandering in de innerlijke omgeving van het lichaam kan leiden tot een infectieus proces. Eerst is er een wijziging in het normale functioneren, waarop dan het lichaam reageert met een ontsteking waarin dan micro-organismen kunnen voorkomen. Eens temeer zien we een reactie van het systeem op een abnormale omgeving waarin de weefsels zich bevinden. Deze reactie lijkt dan logischerwijze een poging tot het herstel van de gezondheid, van het evenwicht in dat leven, aangezien alle reacties van het systeem in die richting gaan. Dit betekent dan dat de commensale bacteriën een in moeilijkheden verkerend weefsel ter hulp snellen. Dit kan betekenen dat ze zelf een lichte verandering ondergaan om efficiënter te kunnen omgaan met de nieuwe situatie, want we weten dat micro-organismen snel kunnen omschakelen wanneer hun levensomstandigheden veranderen.

Maar als de bacteriën van onze innerlijke wereld ons in leven houden en vechten om onze gezondheid te herstellen in een crisissituatie, waarom zouden we dan hun verwanten in de buitenwereld aanzien als gevaarlijk en klaar om ons lichaam aan te vallen en te vernietigen? Wanneer we naar de natuur kijken dan zien we overal micro-organismen aan het werk. Ze voeden zich vooral op dood en rottend materiaal en op die manier vormen ze een belangrijke kracht in de opruiming van de planeet. Hun aanwezigheid is essentieel voor alle leven en toch willen we hen beschuldigen van terroristendaden. Het zou een misleidende perceptie kunnen zijn om hen aan te duiden als de oorzaak van het rottende materiaal wanneer hun aanwezigheid juist te verklaren valt door het opruimingswerk dat ze verrichten. Misschien moeten we ons inzicht over het leven wat bijstellen en de micro-organismen niet langer zien als vernietigers maar wel als herstellers van het leven. Misschien moeten we de symbiotische relatie die we met hen hebben erkennen in plaats van hen als onze vijanden te bestempelen. En wanneer we klaar zijn om met dit nieuwe perspectief op het leven verder te gaan dan kijk eens naar wat dat doet met onze formule.

Genezende Infectie = Ontstekingsgenezing + Genezende Micro-organismen

​

Vele wetenschappers hebben de afgelopen twee eeuwen bewezen dat micro-organismen die in geïnfecteerde weefsels voorkomen ontstaan vanuit het weefsel dat eerst ziek geworden is alvorens de micro-organismen erin verschijnen. De ziekte is eerst aanwezig in het systeem waardoor de cellen en de weefsels niet langer normaal kunnen functioneren. Dit leidt tot massale celdood, waardoor er veel afval en etter ontstaat. Beiden, zowel het ontstekingsproces als de activiteit van de micro-organismen (= het infectieuze proces) helpen om de cellen en de weefsels weer terug te brengen naar hun gezonde toestand. Een infectie bestrijden, en het bestrijden van de effecten van de infectie, lijkt dan niet langer een logische stap op weg naar gezondheid. Het systeem doet al alles dat mogelijk is om het evenwicht terug te brengen en dan gaan we ons daartegen verzetten door het bestrijden van de ontsteking en door het vernietigen van de micro-organismen.

Een infectie is een antwoord van het systeem op een al bestaand en aanwezig ziekteproces, een onevenwicht in het functioneren van het systeem. Dit antwoord kunnen we bewust meemaken terwijl het ziekteproces zelf voor ons verstoken blijft. Dat heeft geleid tot de veronderstelling dat we leden onder het antwoord en waarbij we de reden voor deze reactie volledig over het hoofd hebben gezien. Het niet toelaten dat deze reactie volledig afgewerkt wordt leidt onvermijdelijk tot de herhaling van de reactie. Infecties zullen zich dikwijls herhalen wanneer de reden voor deze genezingsreactie, het feitelijke ziekteproces, niet volledig is weggenomen. Uiteindelijk zal dit slecht functioneren, dit ziekteproces, zich verspreiden naar andere delen van het systeem, waar het andere ziekten zal veroorzaken die we dan zien als onafhankelijk van de voorafgaande uitingen van een systeem in moeilijkheden. De waarheid is dat er een duidelijk verband bestaat tussen deze uiting van een ‘nieuwe’ ziekte en de vorige niet genezen episoden van ontsteking en infectie.

Laten we onze vijanden erkennen voor de vrienden die ze eigenlijk zijn. Ze zijn onze vertrouwde bondgenoten.
Laten we onze symbiotische relatie met de micro-wereld erkennen.
Laten we de natuur erkennen als de beste gids. Het heeft ons laten overleven lang voordat wij begonnen zijn met er aan te prutsen.

Een infectie is geen ziekte. Het is geen vijand.
Een infectie is een genezingsproces. Het is onze bondgenoot.