De Wortel van Menselijke Conflicten
Het leven van de mens, de menselijke maatschappijen, is overgoten met conflicten. Wat er binnen de enkeling zich afspeelt is ook merkbaar in de maatschappij waarin die enkeling leeft. De aard van de conflicten is dusdanig dat het niet eenvoudig lijkt om oplossingen te vinden voor al die conflicten. Niet alleen blijken conflicten erg lang aan te slepen maar ze lijken ook in omvang toe te nemen. Het ene conflict stapelt zich bovenop het andere, hetgeen, en dit maakt typisch deel uit van de menselijke natuur, ‘conflictgebouwen’ creëert. Conflicten hebben de neiging om zich tot complexe constructies te verweven waarin elke kant een punt heeft om te verdedigen. Met andere woorden, er bestaat geen mogelijkheid meer om waarheid te herkennen, die ene redenering waarin iedereen zich kan vinden. Maar wanneer menselijke conflicten niet langer oplosbaar zijn hoe kan het geheel van de mensheid dan nog een toekomst hebben? Om hierop een antwoord te vinden moeten we de bron van alle conflicten ontdekken, en specifiek de oorsprong, de wortels, van de menselijke conflicten bloot leggen.
Een individu heeft een conflict van het moment dat hij/zij iets niet wil dat toch aanwezig is in dat leven. Vanaf dat moment is het individu in conflict met het leven, of een specifiek aspect van het leven. Iets wensen is de formule die het meest gebruikt wordt door mensen. We willen iets waarvan we geloven dat het op dat moment niet aanwezig is in ons leven. Het kan er wel zijn maar we nemen het niet waar en we willen het wel hebben. We beginnen te wensen dat we het hadden. In feite is deze ‘wens’ het onmiddellijke gevolg van onze ontevredenheid met het leven zoals we dat ervaren of tenminste met delen van dat leven. Er is iets in dat leven dat we niet willen en om dat te veranderen verlangen we dat het vervangen wordt door iets anders. Als je al weet dat iets in je bezit is dan wens je niet dat je het zou hebben. Je herkent dan dat het in je leven aanwezig is en dan heb je geen behoefte om het wensen. Het wensen van iets is dus een omgekeerde uitdrukking van het ‘niet willen’ van wat wel aanwezig is, of het afwijzen van wat er is. Het is heel dikwijls veel gemakkelijker voor ons om uit te drukken in termen van wat we zouden willen dan het is om te identificeren en te omschrijven wat we niet willen. Door uit te drukken wat we niet willen is de kans groot dat onze omgeving hierover een discussie begint en we voelen ons niet altijd sterk genoeg om deze discussie aan te gaan. Beide manieren zijn niettemin een uitdrukking van ongenoegen.
Wanneer we iets niet willen dat toch deel uitmaakt van het leven dan wensen we dat het weggaat, dat het verdwijnt, dat het zich in het niets oplost. Wanneer we iets kwijt willen dat deel uitmaakt van ons leven dan zijn er drie mogelijke manieren om op het conflict, waaraan we zojuist uiting gegeven hebben, te reageren.
Op de eerste plaats kan je het gevoel hebben dat je slachtoffer bent van hoe het leven jou behandelt en je zou heel graag willen dat het leven daar mee ophoudt. Je wilt dat wat het is dat je niet aanstaat weg gaat. Jouw omgeving, waar jij vindt dat de oorzaak van het probleem ligt, moet het probleem dan ook maar wegnemen. Het is de verantwoordelijkheid van de omgeving aangezien het de omgeving is die het probleem, dat jij hebt, gecreëerd heeft, of tenminste dat is hoe jij de situatie beoordeelt. Om de gewenste uitkomst in de hand te werken wordt ons verteld dat we een aantal methoden ter onzer beschikking hebben die je wens kunnen omzetten in realiteit. Men raadt ons aan om positief te denken, om het gewenste resultaat te visualiseren, om gebeden te richten aan een hogere macht. En alhoewel deze methoden onze geest laten focussen op het conflict, en specifiek op de manier waarop wij voorstellen om het conflict te beëindigen, mag het voor jou toch duidelijk zijn dat geen van deze methoden een directe invloed uitoefent op de verwijdering van het conflict uit het leven. Of je nu één van deze methoden gebruikt of helemaal geen, als dan het ongewenste uit je leven verwijderd is dan is het gebeurd door veranderingen in jouw omgeving, voor redenen waar de omgeving voordeel bij heeft, en niet omdat jij in je gebeden de juiste woorden gebruikt hebt of omdat jouw visualisatie het beeld uit je geest gematerialiseerd heeft.
Een tweede soort reactie die je kan hebben op een recent geïntroduceerd conflict is ervoor te zorgen dat er niet met je gespeeld wordt. Je bent niets of niemands speelbal, en daar blijft het bij! Nu heb je dus de oorlog verklaard aan de situatie waar je leven zich in bevindt. Eigenlijk heb je een oorlogsverklaring afgelegd tegen je eigen leven want het is nu juist dit soort beslissing dat van de onenigheid een realiteit maakt. Vanaf hier begint de strijd. Je zal nu alles uit de kast halen om ervoor te zorgen dat datgene dat je niet wilt je leven niet verder bepaalt of zelfs maar kan beïnvloeden. Alle middelen zullen hiervoor aangewend worden. Het gaat enorm veel energie kosten en soms zijn we zelfs bereid om andere dingen in ons leven eraan op te offeren, enkel en alleen om te proberen dit ene gevecht te winnen. Het conflict en wat er nodig is om de strijd verder te zetten reikt dikwijls veel verder dan het originele conflict zelf. Uiteindelijk zijn er maar twee mogelijke eindstations.
Het ene is dat je er toch in slaagt om het conflict, het ongewenste, te verwijderen uit je leven. Je slaagt erin om de invloed volledig uit te wissen door ofwel het ongewenste te vernietigen ofwel het weg te sturen. Een echt succes bestaat erin dat de oplossing permanent is. Met andere woorden, het resultaat moet finaal zijn, niet tijdelijk het ongewenste van je afzetten om dan op een latere datum er opnieuw mee geconfronteerd te worden. De strijd winnen betekent ofwel volledige vernieling ofwel volledige verwijdering in de wetenschap dat het conflict geen zin zal hebben om nog terug te keren. Een permanent resultaat is het enige aanvaardbare voor je eigen leven om ‘zielsrust’ te vinden.
Elk ander scenario eindigt in een aanslepend, eindeloos, conflict. Dit zal aan jouw energieniveau blijven vreten, jouw reserves op gebruiken en je leven verzwakken. Een aanslepend conflict, een oorlog, is altijd desastreus voor het systeem, zelfs als je, op het einde, toch de bovenhand haalt. De reden hiervoor is dat het niet gaat over wie het gevecht wint. Het gaat over hoeveel energie je ter beschikking hebt om hieraan te spenderen alvorens de vitale functies van je systemen beginnen tekort te schieten. Met andere woorden, een mens is niet gebouwd, is er niet op voorzien, om een heel leven te spenderen aan twisten en gevechten. Conflicten zijn bedoeld om van korte duur te zijn en gelimiteerd in energieverlies. Een mens doet er goed aan om zich van deze natuurlijke waarheid bewust te zijn. Als men geen nota neemt van deze waarheid dan zal men ernstige schade toebrengen aan zijn eigen leven, met zelfs een mogelijke dood tot gevolg. Het is niet het conflict zelf dat verantwoordelijk is voor het effect op je leven. Het is de manier waarop we reageren op het conflict. Kiezen om een fysische en mentale strijd te voeren is altijd, zonder uitzondering, een zware belasting op je energievoorraad. En laten we niet uit het oog verliezen dat het conflict veroorzaakt is door het individu zelf! Het begint bij “Ik wil dit niet”.
De laatste reactiemogelijkheid die iemand kan hebben op een nieuwe conflictsituatie is om niet in het conflict binnen te treden. Men kan beslissen om de veranderende omstandigheden van het leven te aanvaarden en er niet tegenin te gaan. Wanneer men beslist van geen weerstand te bieden aan de nieuwe situatie, wanneer we ons niet engageren voor een oorlog, dan kunnen we de evolutie vanaf de zijlijn bekijken. We laten de situatie zoals ze is en we observeren wat er gebeurt. Omdat de situatie nieuw voor ons is – vandaar het gevoel van ik wil dit niet – en door er niets aan te doen kan men, door attente observatie, op korte tijd heel veel leren over de nieuwe situatie. Met deze kennis en inzichten hebben we meer kans om ons een weg te banen doorheen of in de nieuwe situatie. Dan kan men zijn energie steken in het zich aanpassen aan de andere omgeving in plaats van deze te bestrijden. Dit brengt een conflictvrije harmonie teweeg binnen ons systeem. We klagen er niet over. We verweren ons niet. We proberen niet het te veranderen. Geen greintje energie wordt gespendeerd aan het invullen van een “wens’ of aan het bestrijden van een ‘ongenoegen’. Het is daarentegen allemaal gespendeerd aan het werken met de omgeving en de integratie van de nieuwe omstandigheden in ons leven.
Eens we beseffen hoeveel energie er gestoken wordt in de conflicten van ons leven dan mag het niet langer als een verrassing overkomen dat we waarnemen hoeveel mensen er chronisch moe zijn, ziek zijn en vroegtijdig overlijden. En het is nooit het conflict zelf dat direct verantwoordelijk is voor deze effecten. Deze zijn het gevolg van de manier waarop wij reageren op veranderende omstandigheden. Als we erop staan dat het anders is dan het eigenlijk is dan hebben we een conflict. Aan de andere kant, als we erin slagen om wat interne aanpassingen te voltrekken zodat we op de nieuwe golf kunnen meedrijven dan blijven we conflictvrij, hetgeen zich vertaalt in een goede gezondheid en een evenwichtig leven.
Sommigen onder jullie vinden nu misschien dat als niemand zich ooit verzet tegen wreedheid en onrecht dat er nooit verandering in zal komen en dat het allemaal enkel nog erger zal worden. Mag ik je dan op de eerste plaats vragen of jullie er werkelijk van overtuigd zijn dat al die oorlogen en gevechten die zich hebben voltrokken in de menselijke geschiedenis effectief meer rechtvaardigheid en tolerantie hebben bijgebracht aan de gemeenschap? Of is het juist minder? Hou ook rekening met wat de wetenschap ons leert. Waar energie naar toe stroomt daar worden de interacties krachtiger en meer potent. Wanneer ik mij dus verweer tegenover een ander persoon, groep of overheid, dan gaan zij zich moeten ‘verdedigen’ door krachtigere obstakels op mijn pad te leggen, waarop ik dan op mijn beurt reageer met meer kracht en meer energie naar de conflictzone te sturen. Als op deze manier de obstakels snel overkomen worden dan is het misschien de gebruikte energie wel waard geweest. Maar als het aansleept en de obstakels worden steeds maar groter en zwaarder, als iedereen meer en meer moe wordt, minder en minder bezig is met hun eigen leven te leiden dan ziet de analyse er helemaal anders uit. Het leven zelf wordt vernietigd door het niet beëindigen van het conflict. Het probleem is om te beslissen wanneer genoeg genoeg is, wanneer het best is om je vrienden en buren, die je aanmoedigen niet op te geven, te negeren. Dit moet je niet meemaken wanneer jij ervoor gezorgd hebt dat de veranderende omgeving in eerste instantie geen conflictzone geworden is.
Van een gezondheidsstandpunt uit bekeken, of het nu gaat over persoonlijke gezondheid of de gezondheid van een natie, zou men zich moeten laten leiden door de interne energieniveaus, eigen krachten en zwakheden om het juiste antwoord te kunnen kiezen in elke situatie. Hou er ook rekening mee dat wanneer je vele conflictzones binnenstapt dat je dan je gelimiteerde energie ook nog eens verdeelt, hetgeen de vitale functies al snel in moeilijkheden zal brengen om de hen opgelegde levensnoodzakelijke taken te blijven uitvoeren. Van dat standpunt uit bekeken is het duidelijk dat het aan te raden is om zo weinig mogelijk tijd door te brengen in conflicten. En er zijn twee manieren om dit te bewerkstelligen.
Kies je veldslagen en oorlogen heel voorzichtig
Zorg ervoor dat elk gevecht dat je aanvangt snel tot een einde kan gebracht worden
Ga enkel een gevecht aan voor iets dat van vitaal belang is voor je leven en je overleving. Zorg ervoor dat het niets te maken heeft met imago, status, een slachtoffergevoel, weerwraak, afgunst, angst, zelfbeeld, en zovele andere emoties en standaardrechten die door de maatschappij uitgezet zijn. Recht hebben op iets dat jou ontzegd wordt is geen excuus voor een lang uitgesponnen gevecht dat zelfs tot jouw dood kan leiden. Trek enkel ten strijde wanneer het absoluut noodzakelijk is voor jouw overleving. En in ’t algemeen zullen dit aantastingen zijn van vrijheden en rechten van je leven die vooral afkomstig zijn van het menselijke structuurelement van het leven. Onze levens worden vooral bedreigd door andere mensen en door de structuur van de maatschappij. Wanneer ons beperkingen worden opgelegd door natuurlijke omstandigheden krijgen we het gevoel dat we dit toch niet kunnen veranderen en ligt de aandacht veel meer op hoe ermee om te gaan. Wanneer ons beperkingen worden opgelegd door andere mensen duidt het aan dat het leven weldegelijk anders gekund had en dat we er iets kunnen en moeten aan doen.
Trek enkel ten strijde wanneer de kans groot is dat je zal winnen, en dat je snel zal winnen. Snel is hier geen strikte referentie naar de tijd. Het is een referentie naar energieverlies. Wanneer je het conflict uit je leven kan verwijderen door een paar korte stevige energiestoten dan zal je leven daar op lange termijn niet erg onder lijden. Het zal zelfs snel volledig kunnen herstellen eens je weer in een conflictvrije zone beland bent.
Een oorlog creëert een bloedbad en een lang uitgerekte oorlog creëert dood en vernieling. En vergeet niet dat het niet de veranderende omstandigheden zijn die het conflict, de oorlog, creëren. Dat doen we zelf door de manier waarop we reageren op de veranderingen door deze niet te aanvaarden, door ze af te wijzen. Dus creëren we onze eigen innerlijke conflicten, juist dezelfde die ons ziek maken en waar we aan dood gaan. Onze omgeving, de natuur, verandert niets op basis van het feit dat wij het de schuld geven van ons ongeluk. De natuur verandert niets omdat wij dat zouden willen. Het leven, de natuur, is in voortdurende evolutie en wij mensen maken daar een integraal deel van uit. Wij worden voortdurend bewogen door krachten die groter zijn dan gelijk welke de mens ooit zal kunnen ontwikkelen, en als we dit niet aanvaarden dan zetten we voet op een slagveld waar de natuur de tegenstander is. We beginnen aan een oorlog die we nooit kunnen winnen. De mensheid, en wij worden daar allemaal mee naar toe gesleurd, heeft beslist om de natuur als oppermacht niet te erkennen en dus moet het bestreden worden. De mensheid bestrijdt de natuur omdat het beslist heeft dat het zelf meer weet. De mensheid heeft een conflict gecreëerd en heeft beslist om de strijd aan te gaan, daar lijkt het toch op, tot ter dood, tot de vernietiging van de mensheid zelve.
De oorzaak van het menselijke lijden is conflict. De oorzaak van het menselijke conflict is de keuze die we maken hoe te reageren op veranderingen en het vasthouden aan wensen die buiten onze huidige realiteit vallen. Het verlangen dat het leven anders moet zijn dan wat het is, is waar we aan ten onder gaan. Zowel het individu als de mensheid.
Je kan het nuttig vinden om uitdrukkingen zoals “Ik wil” en “Ik wil niet” te vervangen door een eenvoudig “we zullen wel zien”.